Maria'ya Mektuplar

Yaşadıkça yazıyorum.

Kültür sanat için hâlâ vakti olan, durmayı hatırlayan ve yazının gücüne inananlar için kitap, film ve tiyatro incelemelerimi paylaşıyorum.
Instagram'da @puderintorunu

Ara

“Brokoli çorbası, şahsiyet ve yangınlar”

Bana yeniden dans etmeyi hatırlatan kadınlara. Sevgili Maria, Yorgun argın eve geldiğin bir gün, tam da her şeyden sıkılmış ve kendini...

28 Oca 20233 dakikada okunur

26 görüntüleme

0 yorum

"Kelimeler, düğümlere üfleyen kadınlar ve yaseminler"

Sevgili Maria, Sırtım odaya dönüktü bu iki kelimeyi yazmadan önce. Kalktım, masanın karşısına oturdum; müziği kendime, kendimi dünyaya...

19 Mar 20222 dakikada okunur

286 görüntüleme

0 yorum

"Deli yağmur, sağanak şiirler ve geleceğe mektup"

Sevgili Maria, Günler, yıllar gibi geçiyor bir süredir; yıllar, günler gibi. Dün birbiri ardına gelen kötü haberlerden bunaldım, montumu...

24 Kas 20212 dakikada okunur

48 görüntüleme

0 yorum

"Üç yüz elli dokuz'da kaybolmak"

- Bu yazıyı 10 Kasım 2020'de yazdım ve bir yıla yakın bir süre boyunca bir daha hiçbir şey paylaşmayacağımı bilmeden, eski blogumda...

21 Kas 20212 dakikada okunur

19 görüntüleme

0 yorum

“Geçtiğimiz altı ayda çok şey oldu” diyordu Sinem Sal. Geçtiğimiz altı günde çok şey oldu. Bazı şeyleri yaşamadan anlamıyormuş insan. İlk kez bir ameliyat geçirince anladım kendi kendine yetmenin nasıl bir lüks olduğunu, bedenimin her gün bana hiç çaktırmadan yapıverdiği onca şeyin kıymetini. Ağrısız gülebilmenin, yan dönüp yatabilmenin, şuradan şuraya yürüyüp gidebilmenin, tadını çıkara çıkara yiyebilmenin, oturduğun yerden kendin kalkabilmenin ne büyük şans olduğunu.

Bir de tüm bunların yanında, sevginin ne kıymetli, sevilmenin ne özenli bir şey olduğunu hatırladım. Akla karayı ayırdım. Yollar aşıp geleni aldım başucuma koydum, içtenlikle arayan soranı sesinin tonundan tanıdım. İki insan birbirine yakınsa mesajla pek olmuyormuş, onu da anladım. Bunu okuyanlar bana alınmasın, ben mümkün mertebe alınmamaya çalıştım. Ha, belki hiç yüz yüze dahi gelmeyip burada mesajlarıyla beni yalnız bırakmayan onlarca insanın yeri başka, onlara kalbimde ve dualarımda yerler açtım.

Anestezinin etkisi mi bilmiyorum ama geçtiğimiz altı günde çok ağladım. Önce ağrıya, sonra gülmeye, yük olma hissine, “hiç yük olur mu” diyenlerin gözündeki dürüstlüğe, günlük rutinime duyduğum özleme, beni tutan ellere, yorgun da olsa sevgisi eksik olmayan gözlere, o gözlerle içimde bin kez yeniden doğan aileme, arkadaşlarıma, sevdiklerime.

Şimdi bunları yazarken balkonda oturuyor, tenime güneş vurdukça hafifliyorum. Sıcağını içime çekiyor, kendime ve sevdiklerime çok iyi bakacağıma söz veriyorum. İyi ki varsınız benim kalbi güzel çemberim. Hayat karşınıza gönlünüze göre insanlar çıkarsın, ayağınız taşa takılmasın, güneş teninize her değdiğinde ruhunuzda çiçekler açsın.

Sağlıklı günlerde buluşalım.

Dünya evin olabilir mi yoksa bir kere “evi” olan evsiz mi kalır dünyaya ev dediği yerde?

Deniz Dursun’un yazdığı, Anıl Can Beydilli’nin yönettiği, Mine Nur Şen’in tek kişilik performansıyla sahneye taşıdığı Yıldız’ı Şubat başında Bahçe Galata’da izleme imkanı buldum. Bir kadının yazdığı ve bir başka kadının canlandırdığı bu hikaye, 65 dakika boyunca seslerin ve ışığın nazik dalgalanmalarıyla akıp gitti. Sahneye konmuş tek bir dekor yeri geldi bir ağacın dalları oldu gözlerimizin önünde, yeri geldi bir kafese dönüşüp nefesimizi kesti.

@yildiz.oyun üzerine yazdığım inceleme yazısına profilimdeki linkten ve www.puderintorunu.com üzerinden ulaşabilirsiniz. Emeği geçen herkesin yüreğine sağlık. Duygu Asena ve @goncaozmen e de selam olsun.

•••

#tiyatro #inceleme #yıldız #duyguasena #özgürlük #davet

#reklam değil diyelim de başımıza bir şey gelmesin.

Ocak ayı tek başına üç ay sürünce, uzun zaman sonra ilk kez bir ayı böyle dolu dolu okumalarla bitirdim. Elbette yeni yıla girerken kendime verdiğim “daha çok okuma”, “online süremi azaltma” gibi hedeflerin de etkisi oldu. Çiçeklenmeler’i size uzun uzun anlatmıştım, gelin diğerlerine de bakalım:

📚Yazma Cesareti’ni ilk kez 2018’de, yazarın aynı isimli atölyesine katıldıktan sonra okumuştum. Öyle uzun ve şahane bir kaynakçası var ki, yalnızca bahsi geçen kitapları ve yazarları okumak dahi yıllar alır. Haliyle sindirerek, yazarak, çizerek okudum ve yalnızca yazım değil, yaratıcı alana ilgi duyan herkesin okumasını öneriyorum.

📚Oktay Rıfat’ı edebiyat derslerinden “Garip akımının kurucularından biri” olarak hatırlıyor olabilirsiniz. Bir yandan sade bir dille sıradan insanı konu edinirken, bir yandan hukuk ve siyasal bilimler eğitimlerinin kattığı toplumcu bakış açısıyla, odak aldığı insanın içinde yaşadığı dönemi en çıplak haliyle anlatılarına yedirmeyi başarıyor. İlk ve tek romanı olan Bir Kadının Penceresinden ayrı bir yorumu hak ettiğinden detaya girmeyeceğim, gönülden tavsiye ederim.

📚Hyunam-Dong Kitabevi’ni geçenlerde paylaşmıştım, onu sevdiyseniz Aradığın Şey Kütüphanede Saklı kitabına da bayılırsınız. Aradığınız şeyi dile getirmek ve sonra cevabın en olmadık yerlerden dahi çıkabileceğine imkan vermek hayatın mucizelerine kapılarınızı açmanızı sağlıyor -bu kitabın kahramanları da bunu en güzel şekilde gösteriyor.

📚Barış Bıçakçı’nın yeni kitabını büyük bir hevesle aldım. Diliyle ve ele aldığı konuyla tam bir Bıçakçı kitabı olsa da, karakterler arasında içime sinmeyen bir asimetri, kadın karakterde zorlama bir memnuniyetsizlik vardı. Bu yüzden en sevdiklerim arasına alamadım ama siz yine de bir şans verin derim.

Siz neler okudunuz? Listede okuduğunuz bir kitap var mıydı? Yorumlarda buluşalım.

#neokudum #kitap #okuma #barışbıçakçı #oktayrıfat #melisakesmez #kitapönerisi

“İşte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
İşte şu begonya, işte yalnızlık
İşte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
İşte yok oluşumdan doğan kent
Hiçbir yere taşmıyorum, kendime sızıyorum yalnız”
•
•
•
#istanbul

“Bu insanlar bana verilmemişti, ben onlara doğmamıştım. Onları yeryüzünde arayıp bulmam gerekmişti. Onlara doğru yürümem ve yanlarına varıp çemberlerine katılmam gerekmişti. Kabilemi bulmuştum. Öyle hissediyordum. Aile sanıldığı kadar tesadüfi bir şey değildi, kuradan çıkmıyordu, onu bulman veyahut oturup kendi ellerinle yapman gerekiyordu.”

Çiçeklenmeler’i okurken şöyle bir not almışım telefonuma: “Hani çocuklar oyunlarında aranan şeye yaklaşınca “Sıcak” derler ya, Melisa Kesmez’i okuyunca nedenini anlıyorum.” Kitaplığımdaki Bazen Bahar’ın, Nohut Oda’nın ve Atları Bağlayın’ın yaprakları sararmış; her birinin başında tarihle atılmış notlar, içlerinde çizilmiş satırlar, serpiştirilmiş yazılar.. Küçük Yuvarlak Taşlar’ın ilk sayfasında bir not daha: “Yeni evin ilk kitabı”. Evim dememişim, daha zaman var belli ki oraya. Üç sene geçmiş aradan, Çiçeklenmeler’in ilk sayfasına ilk kez tek kelime yazmamışım. Sığınır gibi okuduğumdan, dünyaya katlanamadığımdan, kelimelerimi ülkenin acılarında rafa kaldırdığımdan, biliyorum. Angelopoulos’un “Tanrı’nın yarattığı ilk şey yolculuktur” alıntısıyla başlamışken yazar, hiç değilse kendi yolculuğumun hafızasını tutmak için yazıyorum.

Melisa Kesmez’in önceden yazdığı tüm kitaplar, Çiçeklenmeler’e hazırlamış okuru sanki. Gitmek de, gidenin arkasından kalan olmak da bir yeniden başlama yolculuğuna dönüşüyor onun anlatılarında. Türkan çok uzun bir süre kalmış, “bir odada tek başınaymış gibi yaşamayı benliğinin parçası olarak kabullenmiş”, birinin yalnızlığının kıyısına yanaştırmış kendi yalnızlığını. Eski Sular Sokağı’nda, nüfusu ne iki, ne de üç olabilen bir evde, tek kişi kalınca başlamış yaşamaya. Sapsarı bir karavanla güneşi kovalayınca; denize, toprağa yeniden dokununca, kalbinin kapılarını aralayıp içini yıllar sonra havalandırınca, inatla kapısına gelen hayatı sonunda içeri alınca dönüşecek, dirilecek, çiçeklenecek. Eski sular akıp gidene ve yerin altından üstüne çıkana dek yeniden deneyecek, büyüyecek. Okurunu da alacak yanına ve dokunanın ruhuna tohumlarından serpecek.

Yazarın adı yazmasaydı da tanırdım. Melisa Kesmez’in kalemine, Seda Mit’in çizimine kalbimi bıraktım.

#melisakesmez #çiçeklenmeler #kitap #kitapönerisi

28.İstanbul Tiyatro Festivali’nde izleme şansı bulduğum Linçler ve Dudaklar, uzun süre aklımda ve ruhumda dolanıp durarak beni kendisiyle meşgul etmeyi başaranlardan oldu. Bu yazıyı @denemenlazim için yazarken de bu dolanıp duran sorgulamaların bir kısmını, daha önceden okuduğum / dinlediğim / izlediğim şeylerle harmanladım. Sennett’in Kamusal İnsanın Çöküşü kitabıyla bir ilk kez bir Tuğçe Isıyel atölyesinde karşılaşmışım, Anthony Giddens’la sanıyorum üniversiteden parça parça, Berkun Oya’yla malum siteden, vesaire.. Bu bağlantıları ortaya çıkaran oyunun bende bıraktıkları oldu, bu yüzden de elbette çok öznel bir yerden geliyorlar. Belki bambaşka biri, bambaşka bir seyirle çıkabilir oyundan -sanatın zenginliği de buradan gelmiyor mu?

Sözün özü hikayesiyle, oyunculuğuyla, dekoruyla; sesin, ışığın, alanın kullanımıyla beni kendine hayran bırakan bir oyundu. Emeği geçen herkesin ellerine sağlık. Sizler de izleme fırsatı bulursanız, size hissettirdiklerini ve düşündüklerini duymayı çok isterim. Tiyatroyla kalın ♥️

•••

#tiyatro #neizledim #linçlervedudaklar #richardsennett #tiyatrofestivali

“Gerçekle kurduğumuz bağ, kendi kişisel gerçeğimizi inşamızın bir parçası olmaya her zaman mahkum.”

Yazma Cesareti kitabında böyle söylüyor Nihan Kaya. Hyunam-Dong Kitabevi’nde altını çizdiğim bir bölümü hatırlıyorum. Kurgusal “İyi Bir Cümle Yazmanın Yöntemi” kitabının yazarı Seungwoo karakteri de insanın yazarken ister istemez yalan söyleyebildiğinden bahsediyor. Örneğin bir senedir hiç film izlemeyen biri “Sanırım film izlemeyi sevmiyorum” sonucuna varıyor. Yazarken gerçeğin bir kısmı kopuyor ve kendinden bahsederken “Film izlemeyi sevmiyorum” cümlesini kullanıyor. Oysa gerçek, bir senedir hiç film izlemediği.

Bana kalırsa yalnızca yazarken değil, yaşarken de küçücük seçimlerle kurguluyoruz kendi gerçeğimizi. İlk kez kitaplarıyla tanıdığım Feyyaz Yiğit’in Aptal kitabında geçen bir bölüm geliyor aklıma. Karakter bir pideciye gidiyor ve anlatıyor:

““Açık mı kapalı mı abi?” diye sordu biri. Niye bilmiyorum ama “açık” istedim pideleri. İnsanın karakteri böyle böyle şekilleniyor sanırım. Birkaç kez daha böyle tekrar ettikten sonra pideyi açık seven bir adama dönüşüyorsunuz. Ve bir yerlerde pide yeneceği zaman sizi tanıyan arkadaşlarınız hakkınızda, “O pideyi açık sever” diyorlar. Hiçbir şey içime sinmiyor.”

Öyleyse gerçek hangisi, kimiz aslında? Bırakıyorum cevap kendisi beni bulsun. Canım Feyyaz Yiğit’le pide yemek istiyor.

••

#feyyazyiğit #nihankaya #hyunamdongkitabevi #gerçek #kitaplarım

Hyunam-Dong Kitabevi’ni bitirdiğimde dönüp ilk sayfasına kısacık not düşmüşüm: “Aralık, 2024. Ne güzel kitaptı!”

Elbette size anlatacaklarım çok daha uzun. Kitabın onlarca farklı coğrafyadan insana nasıl aynı anda iyi hissettirebildiğini, yazar Bo-Reum’un kitapla iç içe geçen hikayesini, bugün her kitabevinde ön sıralarda gördüğümüz bu kitabın yıllar süren mücadelesini, her bir karakterin hikayesinin dönüşümünü ve onlardan aldığım dersleri -ah, en çok da kitap boyunca serpiştirilen birbirinden güzel kitap, dizi, film önerilerini! Hepsini blogumda, www.puderintorunu.com’da anlattım. Linki profilimde bulabilirsiniz. Malum, buranın karakter sınırı falanı filanı… Bundan sonra uzun anlatmak istediğim zamanlarda kendi minik siteme döneceğim. Hepinizi beklerim.

#kitapyorumu #hyunamdongkitabevi #hwangboreum #kitap #inceleme

#reklam değil ama instagram beni iyiiiice derinlere gömmesin diye not etmiş olalım.

Sevgili Maria. Sana yazınca daha kolay geliyor kelimeler dilimin ucuna. Bir Stephen King karakteri gibi, korkuyla karışık maceraların ortasında ilham tutuyorum oltamla nehir kenarında. Anlaşılmak istemek ne büyük bir yük, ağır geliyor omuzlarıma. Nefes almayı öğreniyorum yeniden bu yüzden, tutunuyorum “rağmen” bir yaşama. Bu seneye bakınca, her şey ne kadar çok geliyor gözüme -iyisiyle ve kötüsüyle. Çok sevmiş, çok yaralanmışım. Çok koşmuş, çok yorulmuş “ve şimdi ben de düştüm” dediğim yerlerden kalkmışım. Çok fazla “evet” çıkmış ağzımdan kendime rağmen -daha çok “hayır” diyebilmişim herkese rağmen. Çok güzel olsun istemişim, hep tam olsun beklemişim, fakat sonra olanı da çok kolay kabullenmiş ve öyle de çok mutlu olabilmişim. Sevdiğim şeylere çok, sevdiklerime çok, kendime çok ve kedime daha çok zaman ayırabilmiş ama ayırdığım zamanların doluluğundan nefes alamaz hale de gelebilmişim.

Çok yazmamışım, doğru, ama çok anlatmışım. Anlaşılmayı çok istediğimden mi bilmem, hep aynı yerden sınanmışım. Kendimi nefessiz bırakacak kadar, içim kaçmak isteyecek kadar zorlamışım.

Yaşamadığım bir yılın yasını bir başkasını çok yaşayarak çıkarmanın ne kadar yorucu olduğunu gördüm sonunda. Anlaşılmamanın da bir son olduğunu kabullendim.

Tüm güzellikler için minnettarım. Hepsine “yetiştiği” için bu seneki Aylin’i omuzlarından öpüyor ve dur artık, diyorum, gel de biraz dinlenelim birlikte.

O halde mutluluk hangisi? Durabilmeyi ve koşabilmeyi, her şeye rağmen seçebilmek belki de.

#2024wrapped #throwback #yeniyıl

Bir şiir olsun isterdim gördüklerim, kendince dönüşüp var olsun. Seyyidhan Kömürcü’nün “seni bir ormanda bulup / tüm yokuşlardan sonra / dümdüz bir yerde kaybetmiş olmak da marifet sevgilim” dediği yerden. Birhan Keskin’in “uçurumu anladım / inadım bitti artık” dediği yerden. Ahmet Erhan’ın “Günlerce hiç kıpırdamadan oturmuş, ya da kendimi / duvarlara vurmuş gibiyim.” dediği yerden.

Belki bu yüzden bakıyorum. Belki bu yüzden yazıyorum.

••

#istanbul #şiir #ahmeterhan #birhankeskin #seyyidhankömürcü #kesfet #adalar

Dün, kendimi bir kitabın içinde buldum.

Filiz Özdem’in Korku Benim Sahibim’i yıllardır kitaplığımda. Çoğunu okumuş, bir yerinde durmuşum (bunu altını çizdiğim satırlardan anlıyorum). Bir sebepten Ekim başına raftan çekip aldım, çoğunu okudum ve bir yerde durdum. Ta ki dün bir anda, yanıma kulaklık, defter ve işte bu kitabı alıp çıkana kadar. Üsküdar’da koca çınarın altında, üstelik nasıl olduysa herkesin sözleşmiş gibi yanıma oturmayıp geçip gittiği “bana ayrılmış” bir bankta, öylece durup şehri izledim. Sonra çıkardım defterimi ve koşarcasına yazdım, yazdım, yazdım. “Kalbim atı-“ derken kelimenin ortasında birileri “Pardon” dedi bir anda, “Tatlı ikram ediyoruz, yalnız bir de fotoğraf çekinmemiz gerekiyor, alır mısınız?” Aldım, gülümsedim ve defterime döndüm. Baktım ki harfler birbirine girmiş, son yazdığım iki kelime “Kalbim ah” oluvermiş. Didem Madak, sen misin? Şu çınar mıydı ahlar ağacı dediğin?

Dönüşte kitabı açtım, kaldığım yerden okudum ve kalakaldım. Defterime ne yazdıysam, aynı kelimelerle bir başka hikaye yazmıştı Filiz Özdem. İçim oradaydı işte, kuşlar, evler ve nicesi. Neler anlattık, orası pek önemli değil. Yazılan her şey, yeni doğmuş bir çocuk gibi, kendi benliğine bürünüyor artık. Duymuş ve durmuş olmak, yalnızca onlar mühim.

İlk kez o defterden bir sayfayı yırtıyor, kitabın içine ekliyorum. Hikayem, hikayesine karışıyor ve ben, unutmamak için bunları yazıyorum.

Yoksa artık -ne evreni ne de hikayelerini- pek duymuyorsunuz, biliyorum.

•••

#filizözdem #korkubenimsahibim #kitap #tesadüf #üsküdar #yazmak #yapıkrediyayınları

28 yaşımda yeni yaşıma ilk kez hayallerim, kalbim kırık girmiştim. “Bu kez, belki ilk kez, olmadı” demiştim. Olmadı, çünkü ben bir şeyleri biraz daha oldurabilirdim. Belki benim olan o en kıymetli şeyleri, zamanımı ve sevgimi, daha doğru dağıtabilirdim. Birileri ayakları altına aldığında ruhumu, ben de kendi üstümde tepinmeyebilirdim. Gelmeyene, olmayana, duymayana yormayabilirdim kendimi bu kadar, daha çok hayal kurabilirdim. Kapılarımı, pencelerimi, sınırlarımı böyle sıkı sıkıya kapatmasam ve böylesine havasız kalmasam, her yeni güne daha farklı başlayabilirdim. Bunların hepsini bir akşam, doğum günüme 2 gün kala bir Marmaray yolculuğunda fark ettim. Daha sıkı tutundum hızına alışık olduğum o trende, o akıp gitmese ben düşecektim.

Neredeyse bir sene olmuş. Önce içeriyi biraz toparladım, pencerelerimi açtım. Ara ara müzikler çaldı hayatımın arka planında, sahnede izlediğim tüm oyunlara eşlik ettim. İçeriye darılmadım, dışarıya küsmedim. Yukardaki tüm keşke’leri yakıp kışı onlarla geçirdim. Kapıları açtım sonra, birilerini içeri davet ettim, birilerine dışarıda eşlik ettim. Zaman benimdi, sevgi benimdi, ben benimdim -bu kez öyle çarçur etmedim. Kaçırmadım kendimi, “bi cesaret”leri dilimden düşürmedim. Olduğum kadını yine kabul ettim ama bu kez sınırlarını da tükenmez kalemle çizmedim. Sevdim, sevmek isteyene izin verdim -denedim, deniyorum diyelim). Evet tek de hallederdim, halletmemeyi seçtim. Ha bir de, şu iğrenç düzende doğru kalabildim sanki -en azından delirmedim.

28’lik çıtır ruhum, sana teşekkür ederim. 29’um, istediğin zaman gelebilirsin.

#kendimenot #throwback #yeniyaşım

Fark etmenin sihrine inananlardanım. Kendini tekrar eden şeylerin, yeniden ve inatla önüme çıkanların da evrenden (veya belki yine kendime ve kendimden) bir tür mesaj olduğuna inanmadan edemiyorum.

Birkaç hafta önce bir kartı ters çevirdim, üzerinde “Kendine dönüş, en uzun yolculuktur” yazıyordu. Birkaç gün sonra çok özel bir sergiye gittim, adı “Eve Dönüş Yolları”ydı. Şiirler ve alıntılar bu dönemde pek peşimi bırakmadı. “Aa biliyorum bu şarkıyı, neydi bu?” dediğim şarkı da tabii ki “Home” olacaktı. Bir öğlen arası öylesine bir kitap çektim raftan, adı “Evine Dönemeyen Adam”dı. Bir kitap listesi oluşturdum, seçerken kendime sordum durdum: “Ev neresiydi? Nerede başlıyordu ona giden yollar?”

Hayır, henüz mesajların gizini çözemedim. Evet, ev neresi artık biliyorum.

Öyleyse bu, “Durup ince şeyleri anlamaya vakti olanlara” bir hatırlatma olsun.

Not: Bu şahane görsel, Eren Boz’un (@erenbous ) “asırlardır koşuyor gibiyim” isimli derlemesinden. Ah o çizimler. Başucunuzda dursun.

#düşünceler #kitap #çizim #evedönüş #ev

Her şey, kalabalık bir masada uzuuun uzun edilen o “muhabbetleri” özlememle başladı.

Aylar önce @denizozdag ’ın @giriftnotlar ’ında “Muhabbet” adında bir oluşuma denk gelmiştim. Birbirini daha önce tanımayan insanlar bazen bir rakı masasında, bazen bir çay masasında bir araya geliyor, önce biraz kaynaşıyor ve sonra derin bir muhabbete dalıyordu. Dating applerle ve tüm o “alt metinli” tanışma geceleriyle karıştırılmasın (ki isteyen elbette onların da keyfini çıkarmakta özgür). @jamiegulcan tarafından yıllar önce kurulmuşsa da çemberini referansla geliştiren, içinde iyi ve güvende hissedeceğiniz sıcacık ortamı bozmadan bugünlere gelebilmiş, günümüzün yüzeysel ve çıkar odaklı ilişkilerinden çaktırmadan kaçmayı başarabilmiş, “mucize gibi” bir oluşum Muhabbet. Deniz’in yazısından sonra içime ilk tohumu düşmüş ve beni aylar sonra, bir kalabalık masa özleminde içine çekmiş, şans da bu ya “Hadi” dediğim an okulumun mezunlar derneği ile yeniden bir araya gelmiş ve beni o zamanın bu zaman olduğuna inandırmış. Eh, ben de durur muyum, durmamışım (Dirmit’e de selam yollayalım) ve bir cumartesi akşamı adımlarım Pera’da, caddeyi boylu boyunca selamlayan “eski evime” dönmüş.

Sonrası adeta şenlik. Jamie’nin “rakıdan önce” ve “rakıdan sonra” olarak bölebileceğim giriş konuşması, kısa bir atıştırmalık sonrası ayaklanıp oynadığımız mini oyunlar, çekingen başlayıp üst perdede biten kahkahalar. Hiç unutamam sanırım, bir oyunda Jamie, salondaki insanlarla bir yabancıyla selamlaşır gibi selamlaşmamızı istedi. Gülümseler yerleştirildi, eller sıkışıldı, isimler paylaşıldı… Hemen sonrasında, uzun zamandır görmediğimiz ve çok sevdiğimiz biriyle selamlaşır gibi selamlaşalım hadi, dedi. Kaç kişiye sarıldım, kaç kişiyle gerçek olmadığına ikna olamayacağınız bir özlemle kaynaştık, bilmiyorum -belki diyorum, şimdi biraz demlenmişken içimde, belki gerçekten bir özlemin karşılığıydı bu; uzun zamandır kapısı kapalı kalmış bir odanın açılması, perdelerin uçuşması, bir şöminenin yanması, çayların dolması gibi.

(Son birkaç cümlem var buraya sığdıramadığım, yorumlara bırakıyorum. Okuyup buraya kadar geldiyseniz sonunu birlikte bitirelim, aşağıya buyrun.)

#muhabbet #reklam değil (bunu da çözemedim)

Game of Thrones’un Arya ve Daenerys’i, Osho’nun felsefesi ve Ursula K.Le Guin’in yazılarının ortak özelliği nedir?

Bu cevabı size tek cümlede veremem -ama anlatayım:

Uzun yıllar önce fark ettiğim çok basit bir gerçek kurcalıyor kafamı bugünlerde: Bir şeyi soyutlar ve yalnız bırakırsan, sana anlatacaklarını tam olarak duyamazsın. İstediğin kadar derinine dal, istediğin kadar çevresinde dolan, soyutladığın her şey seni kendisi ama yalnızca kendisi olmakla cezalandırır. Üniversitede bir gün istatistik dersinden çıkıp etik dersine girmiş, bir süre sonra şaşkınlıkla ikisinin de aslında aynı bütünün farklı parçalarını anlattığını fark etmiştim. Nussbaum’un insanı amaç olarak görmek üzerine bir makalesi, olasılıkların istatistiklerinin yeni gelişen etkenlerle değişmesiyle aydınlanıveriyor. Düşününce, yürüttüğüm onca okuma etkinliğini de belki en çok bu yüzden sevdim. Yoksa ben kimdim de Harry Potter’ı Kurtlarla Koşan Kadınlar’la açıklayabildim? Nasıl oldu da Jane Eyre’i Tavan Arasındaki Deli Kadın’a düğümledim? Rengarenk yumaklara sarılmış salınıyoruz şu evrende ama katı nizamcılar ipleri renklerine göre, öğrenimi alanına göre, sesleri tonuna göre ve her şeyi bir şeye göre ayırmış. Yediğim yemekte bile tabağı üçe bölüyor, bolca protein ve azıcık karbonhidrat tüketmeye çalışıyorum. Bir şeyler yanlış, biliyorum.

Peki ne oldu da aklım buralara uçuverdi? Aylar önce Osho’nun bir kitabını indirmişim, ismi “Boş Kayık, Hiçlikle Çarpışmalar”. Dün bir anda açıp okumaya başladım. Boş kayık bir metafor, diyor ki: “Sen bana birisi olarak geldin ve eğer bana izin verirsen, bana fırsat verirsen, bu birisilik yok olabilir ve bir hiç olabilirsin. Bütün çaba budur - seni hiç yapmak, iyi de neden? (…) Böyledir kusursuz insan, kayığı boştur. İçinde hiç kimse yoktur.” Game of Thrones’un Arya’sı da tam olarak böyle hayatta kalabilmişti, hatırlar mısınız? Çok Yüzlü Tanrı (Many Faced God) ancak “hiç kimse” olmayı başaranlara başka bir yüz sahibi olmayı vaadetmişti. Arya gözleri olmadan görmeyi, kendisi olmadan kendi olabilmeyi öğrenmiş ve (spoiler alarmı) bunlar sayesinde en büyük düşmanı tek başına yere sermişti.

Peki boşluk yoksa ne var? Ego. (Devamı 👇) #osho #yorum #gameofthrones

Bir yazımın ortasından bu kez (zaten en zoru başlangıçlar değil mi?):
•••
Kapılarım apaçık, pencerelerim bu kez dışa doğru açılıyor. Perdelerim biraz daha kalın, kaçmak istersem içeriyi gizleyebilirim; fakat işte mutfağı sıcacık kek kokuyor evimin. Ben bu hissi bir yerden tanıyorum, ama nereden? Kitaplarımı inceliyorum gözlerimle yatağıma dayanıp, ikinci rafın ortalarına doğru dağılıp tekrar baştan başlıyorum. Ben belki o üçüncü raftan korkuyorum, belki bu bakışmalar bitsin istemiyorum, belki cevabı görmesem de biliyorum, belki bilmiyorum ve zaten bulmak için de pek bir çaba sarf etmiyorum; belki tüm soruların cevaplanmış olacağı bir geleceği, en kötü cevaptan daha karanlık buluyorum; belki hiçbiri değil de kendime kitaplardan labirentler inşa edip içinde bile isteye kayboluyorum, dünya beni bulamadığı sürece ben de çıkışı bulamamayı pek kafama takmıyorum. Bu cümlelerin mutsuzluk içermediğini anlayabilir mi birileri?
•
#büyükada #puderinmektupları

Günaydın güneşi özleyenler! Bu 8 Mart sürprizlerle doluydu benim için. Çalıştığım şirkette de kadın kulübünde her ay kitap önerileri paylaşıyorum. Günler yoğun, takvimler dopdolu. Haliyle çoğu zaman, hemen oradan bir cevap alamıyorum. Sonra ofiste bir karşılaşma anında veya sürpriz bir mesajla o kitapların nasıl sevilerek okunduğunu -hatta annelere, babaannelere, arkadaşlara okutulduğunu dinliyorum. Hiç tanımadığım kadınlarla, kadınların yazdığı kitaplarda buluşuyorum. Bir şirket etkinliğinde kapıda kimlik gösterecekken, ismimi söyleyince kitaplarımdan hatırlanıyorum. Beklenmedik şahane bir sohbetle içeri alınıyorum.

Şirketimin kurucusu kadın, Ceo’su kadın ve 8 Mart’ta bir söyleşide bir anda kendi adımı duyuyorum. Severek, kalpten yaptığınız her şey geri dönüyor size -arttırarak o sevgiyi bilmediğiniz bağlarla üstelik.

Bu blogu ilk açtığım yıllarda bir gün bir kadın, “Bu kitabı artık konuşmadığım bir arkadaşıma hediye etmek için almıştım, şimdi yalnızca size hediye etmek istiyorum, kabul ederseniz” diyerek bana bugün hala unutamadığım bir kitap göndermişti. Bir başkası abisini götürdüğü tiyatroda ne kadar eğlendiklerini anlatmış; onlarcası derdini, mutluluğunu paylaşmış ve bu hikayelerden bende koca bir kadın çemberi kalmış. Başka türlü olsun ister miydim? En fazla, bu çemberi daha da büyütebilmek isterdim. Ama yazıların pek okunmadığına, okunanın da insana benden uzakta dokunduğuna -ama dokunduğuna- artık alışıyorum. Varsın, öyle olsun. Birlikte olsun yeter ki, sevgiyle olsun.

Not: Artık “mükemmel” fotoğrafı aramayı bıraktım. Anısı güzel olan her şey güzeldir kabulüyle devam ediyorum.

#8mart #kadınlargünü #kadınçemberi #kitap #kitaptavsiyesi

Sevgili Maria,

Jenga kulelerini bilir misin? Hani bir taş çekersin, bir taş daha, bir taş daha. En anlamsız yerlerde boşluklar açtığın yetmezmiş gibi bir de tüm ağırlığı gerisingeri üstüne dizersin. İşte, 2023 nasıl bir seneydi dersen, içimden taşlar çekti derim. Sağımdan, solumdan dayandığım ne varsa alıp, “Acaba yıkılır mı?” dercesine üzerime dizdi. İyi haber, yıkılmadım. Kötü haber, delik deşik kaldım.

Geçenlerde eve dönmeden tatlıcı görüp donut almak istemiş, seçemeyince tezgahtaki kıza “İçi bi şeyli olanlardan olsun” demiştim. Bir bardak gibi şimdi benim de, boş ve dolu yanlarım var -boş olana yeterince baktığıma inanıyor ve yeni yıla girerken içimi “bi şeylerle” dolduruyorum. “Ne gibi şeyler?” diyorsun belki; işte bolca umut, çokça sevgi, olmazsa olmaz şefkat (kendimi unutmadan elbette) ve yıpranmadan, yıpratmadan değişim, dönüşüm gücü. Olur ya, belki biraz şekil değiştiririm; belki kulelerimi bahçelere çeviririm. Ağırlıklarımı koyveririm de hayata, “Sende kalsın şimdi al bu taşlar” diyen Birhan Keskin’le cevap veririm. “Ne çabuk geçmiş” cümlesini gülümseyerek söyler, dünü yarını es geçerim.

Sevgili Maria, sene atlayan çiçekleri bilir misin? Belki bu kez yeşeririm.

#mariayamektuplar #kendimenotlar #yazı #mektup #2023 #2024

2023 tiyatro throwback’imin sonuna hoş geldiniz! Şimdi takvimler Temmuz’dan Aralık’a uçuşuveriyor hızlıca. Kitaptan sahneye yeniden doğmuş üç metin ve bunlara ek, anlatıcının / yazarın siz izlerken aranızda dolaştığı bir performans ile yılı kapatıyorum. Emin olun, her birini bir bu kadar daha anlatır, yerim olsa üzerlerine saatlerce konuşurum. Bu yüzden, biliyorum ki bu oyunlardan ruhunuz boş dönmezsiniz. 2024’te sahnelerle buluşurken umarım, tüm bu oyunlara bir şans verirsiniz.

Yeni yılın yeni oyunlarında görüşmek dileğiyle. İyi okumalar ve iyi seyirler 🙏

- 20 Temmuz - Sevgili Arsız Ölüm Dirmit | Nezaket Erden
- 30 Eylül - Disko Topu | Nihan Doğa
- 4 Kasım - Annemden Kalan Gül Ağacı Masanın Üzerinde Çaydanlık Beyaz Bir İz Bıraktı | Ayşe Lebriz Berkem, Nergis Öztürk, Okan Urun & Kayhan Berkin
- 20 Aralık - Aile Yalanları | Melisa Sözen, Ülkü Duru & Müfit Kayacan

#tiyatrolarcomtr #tiyatro #sevgiliarsızölüm #nezaketerden #diskotopu #ayçagüçlüten #nihandoğa #tiyatrofestivali #annemdenkalangülagacımasanınüzerindeçaydanlıkbeyazbirizbıraktı #aileyalanları #nerminyıldırım #keşfet

Tiyatrolarla 2023 throwback’imize kaldığımız yerden devam edelim 🎭 Instagramını henüz açmış olanlar için (Selamlar, selamlar..) bu gönderi aslında serinin ikinci gönderisi ve kişisel takvimimin Mayıs - Haziran aylarını kapsıyor. Havalar ısınmaya, sahneler ise sezonun son oyunlarına hazırlanmaya başlamış -tiyatroya veda etmeye hiç hazır olmayan ben ise her boşluğuma yeni bir bilet daha ekliyorum.

Peki hangi oyunlarla yolumuz kesişmiş? Liste aşağıda, detaylı yorumlar ise bir öncekinde olduğu gibi görsellerin içinde. Keyifli okumalar ve iyi seyirler!

- 7 Mayıs - 1984 | Adem Mülazim, Ayşe Gülerman, Barış Ayas, Batuhan Pamukçu, Cihat Temel, Gizem Güçlü, Gökhan Kum, Mert Tiryaki, Oğuz Han Ayaz & Pınar Hande Ağaoğlu
- 19 Mayıs - Parçacıklar | Tuğçe Semiz & Ekremcan Arslandağ
- 30 Mayıs - Kırlangıç | Selen Öztürk & Uğur Kanbay
- 1 Haziran - Canavar | Tülin Özen, Gülçin Kültür Şahin & Hakan Emre Ünal

#tiyatro #sahnesanatları #afife #1984 #parçacıklar #kırlangıç #canavar #oyun #istanbuletkinlik #etkinliktavsiyesi

2023’te yaşadığımı en çok hissettiğim anlar, benim durduğum ve hayatın sahnede akmaya başladığı o sihirli “tiyatro akşamları” oldu. Bu yüzden hem bana bu kıymetli anları hediye etmiş oyunları ve oyuncuları kişisel tarihime not düşmek, hem de size onları duyurmak ve belki bir akşam yolunuzun kesişmesine vesile olmak ümidiyle, buraya bir izdüşüm bırakıyorum. Bunu da “en’ler” listesi gibi yapmıyor, puanlandırmaktan özellikle kaçınıyor, ayları adım adım arşınlıyorum. Hepsi bir anda pek uzun olacağından, bu gönderide benimle Nisan’a kadar geleceksiniz. Hadi başlayalım.

Ah bir de, malum Instagram kısıtlarına takılmamak adına, detayları yorumları görsellere bırakıyorum.

6 Ocak - Kurdele ya da Artı Sonsuz | Seçil Mutlu, Kocaeli Şehir Tiyatrosu
8 Mart - Kızlar ve Oğlanlar | Özlem Zeynep Dinsel, Oyun Atöltesi
5 Nisan - Rem | Uğur Kanbay, sfrpztf
29 Nisan - Talihsiz Çocuk Parkı Yaralanmaları | Yunus Eski & Hazal Arduç, sfrpztf

Herkese tiyatroyla dolu, keyifli, huzurlu bir sene diliyorum.

#tiyatro #kurdeleyadaartısonsuz #kızlarveoğlanlar #rem #talihsizçocukparkıyaralanmaları #tiyatroiyileştirir #oyun #2023

Adalara yürüyorum. Korkumu örtmek için içimden hemen bi “Adalara yürüyor korkmuyorum” esprisi patlatıyorum -kendime gülüyorum. Bu yolun yarısının bir yanı taş, bir yanında gemiler park etmiş (park etmemiştir de, park eden gemiye ne deniyorsa işte). Sonra gemilere ayrılan bölümün sonu geliyor, yol bir yanında vefakâr taşları, öbür yanıyla denize dokunarak ilerlemeye devam ediyor. Size bu satırları, işte bu dönüşümün başladığı yerden yazıyorum. Gemiler park etsin diye yaptıkları yolun varlığı, yani aslında onun orada olduğunu bilmek ve görmek, benim burada yürüyebilmemi sağlıyor -ne garip değil mi, yapanın aklına gelir mi? Fakat iki yanım deniz olunca, vücudum bir anda buz kesiyor, bacaklarım kasılıyor, ellerimi sıkmaya başlıyorum. Dalgaların sesi daha çok gelmeye, denizin kokusu daha yoğun çarpmaya başlıyor. Taşların üzerine oturuyorum, yalancı Kasım güneşi haklı bir rüzgara karışıyor. Vapurları sevdiğimi hatırlatıyorum kendime. Ada vapurunu, Moda vapurunu, Karaköy vapurunu.. Fakat yok, bedenim aldanmıyor: “O zaman vapurla git adaya, taşın üstünde ne işin var?” diyor. En az rüzgar kadar haklısın, diyorum, ama neye yarar? Bazı korkular bir günde aşılmıyor. Ama birkaç adım atılabiliyor. İlk direğe kadar. İkinci direğe kadar. Doktorlar “anksiyete bozukluğu” diyor; bence deniz, üzerinde yürünmesinden hoşlanmıyor.

-

#kaygıgünlükleri #anksiyete #anksiyetebozukluğu #adalar #istanbul #yol #yürümek

“Ne gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler? Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire, “Buraya kadar!” dediler. Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin. Üstelik, daha önce haber vermiştik, derler onlar. Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik. Sevginin ölümünü her pazar çanlar çalarak ilân etmiştik. İşte onların kanunları böyle. Bizimkilere benzeyebilir mi hiç? Şehrin duvarlarına sırayla üç kere ilân asıyorlar: sevginize dikkat! Dördüncüde ilânı ve sevgiyi kaldırıveriyorlar.”

Bu alıntı, üçüncü ilânın hatırlatmasıdır. Fotoğraf @ilkaykrc dan, kelimeler Oğuz Atay’ın tutunamayan Selim Işık’ından.

Sevginize -ve ömrünüze sahip çıkın.

#oğuzatay #tutunamayanlar #alıntı #kitap #kitapkurdu

Söyleyecek çok şey var, ama ne zaman Atatürk hakkında konuşmaya kalksam gözlerim dolar. Sahalarda bayrak taşıdığım, yepyeni danslar hazırladığım, koroda göğsümde gururla marşları bağırdığım, şiirler okuduğum, tiyatrolar oynadığım, yazdığım, okuduğum bayramlarla dolu çocukluğum. Hak nedir öğrendiğim, eşitlik nedir bildiğim, özgürlüğe canım pahasına sarılmayı alışkanlık edindiğim o yaşlar. Bir nesle unutturulmaya çalışılıyor ya, ne yazık -bu ülkenin bir Atatürk’ü daha olmayacak, bu Cumhuriyet bir daha kurulmayacak. Türkiye Cumhuriyeti ve onun değerleri Mustafa Kemal Atatürk ve birlikte mücadele ettiği yüzbinlerin bize emaneti.

Sizden en ufak bir özgürlüğünüzü dahi almaya çalıştıklarında, dilinizi, dininizi, işinizi, sevginizi, kendinizi özgürce yaşayın diye dökülmüş kanları hatırlayın. Bu toprak için kendini feda edenleri hatırlayın. Anlatın, bu ülkenin bir tane lideri var. Gözleri mavi, yüreği okyanus, adımları demirden. Bugünleri 100 yıl öncesinden gören ve bize seslenen:  “Ey Türk gençliği! Birinci vazifen; Türk istiklalini, Türk Cumhuriyetini, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir. Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel, senin en kıymetli hazinendir.”

#türkiyecumhuriyeti100yaşında #cumhuriyet100yaşında #cumhuriyet #cumhuriyetbayramı #mustafakemalatatürk

Beltur’un Büyükada’da açtığı yeni otelde bir gece konakladım. İşte gitmeden önce bilmeniz gerekenler:
+ Çalışanlar adeta özenle seçilmiş. Onca yoğunluğa rağmen herkes çok nazik, yardımsever.
+ Açık olan tek bir restoranı var şu anda, hem alakart hem atıştırmalık menüsü var. Kahvaltı fiyata dahil ve yakında açık büfe olacakmış. Şu an tabakta geliyor, bu haliyle de doyurucu ve güzel/ Alakart menü daha sofistike içerikler sunuyor ve ücreti de ona uygun ama yediğim her şeyden müthiş keyif aldım, öneririm.
+ Estetiğe önem veriyorsanız doğru yerdesiniz, hem otelin hem odaların tasarımı göz dolduruyor.
+ Havuzu, restoranı, odaları deniz manzaralı. Karşı adaya bakarken içiniz açılıyor.
+ Havuzu temiz, şezlonglar rahat.

Negatif olan her şey temelde tek nedene bağlanıyor, otel tam bitmeden açılmış. Muhtemelen sezonu kaçırmamak için ama şunları önden bilmekte fayda var:
- Denize girmeniz mümkün değil, henüz temizlenmemiş ve yosun kaynıyor fakat Beltur’un plajını ücretsiz kullanabilirsiniz.
- Odaların bir kısmı, snack bar, spa ve sanırım restoran olacak bir bina daha hala yapım aşamasında -dolayısıyla şu an kullanamıyorsunuz.
- Bazı odaların kliması bozuk, mümkün olduğunca müdahale etseler de sorun olabiliyor.
- Havuza merdivenle iniliyor, engelli yolu varsa da ben göremedim. Onun dışında çocuklular için sorun teşkil etmiyor olmalı, çok aile var.
- Restoran tuvaletleri ve kıyafet kabinlerinin temizliği biraz daha sıklaşabilir.

Beltur’un sitesinde ücret ve diğer bilgiler olduğundan oralara girmiyorum. Ben de telefonla rezervasyon yaptırdım, online henüz yok. Bence tamamlanınca daha da güzel bir yer olacak :)

#belturotel #belturbüyükada #belturbüyükadaotel #büyükada #keşfet #otel

Tiyatro: “Canavar”

Çok sevdiğim şeylere, içimde nereye dokunduğuna bağlı olarak iki türlü tepki verdiğimi fark ettim: Üzerine sınırsızca konuşmak veya hakkında tek kelime etmemek. Bu durum keşfettiğim bir kahveciden tutun da dinlemeye doyamadığım bir şarkıya, bir sergide karşısında dakikalarca durduğum bir eserden bam telime dokunan bir tiyatro oyununa pek çok şey için geçerli üstelik. Yusuf Umut’u nasıl bağır çağır sevdiysem, Canavar’ı da aynı şiddette bir sessizlikle sevdim. Yine de kendimi bu yazıyı yazmaya ikna ediyorum, çünkü bu oyuna hak ettiği övgüyü vermek ve beni takip eden tüm tiyatroseverlerin yollarının en kısa sürede Canavar’la kesişmesi için bunu sesli bir şekilde ifade etmek beni daha çok mutlu edecek.

Salonu içinde mutfak barındıran, küçük ve şirin bir evde açıyor oyun perdelerini. @gulcinkultur ‘in adım adım devleşecek karakteri örgü örerken ve saksıdaki çiçekle sohbet ederken @ozentulin abla rolünde dahil oluyor sahneye. Birazdan @hakanemreunal , geniş aileden görece uzak yaşamayı başarabilmiş bir kuzen ve adından söz ettirmiş bir yazar olarak giriş yapacak. Yer yer çok güçlü görünen, yer yer bir dokunuşta yıkılacakmış gibi görünen, katman katman işlenmiş üç karakter. Akrabalar çekiştirilecek, izleyene “E bu bizim şey değil mi?” dedirtecek, rahmetlinin çok güzel yaptığı yemekler anılacak, hele bir tanesi pek özlenmiş olacak ve “Hadi deneyelim” denilerek oyunun içinde, akışında pişirilecek. Ne tesadüf ki, adı “kapama” olan bu yemek hazırlanırken açılacak geçmişin paslı kapıları. Pek masum bilinen akrabalık müessesesi, üç çocuğun hayatını nasıl kökünden zehirler göreceksiniz, duyacaksınız içinizde bir yumruyla. Belki benim gibi gözlerinizi kapatmayı unutacaksınız. Belki gözyaşlarınıza, belki öfkenize sarılacaksınız. Merak edeceksiniz kimlerin, kaç çocuğun hikayesi bu diye. Kapamayı yerken ve sönerken ışıklar, nasıl olacak da onlarca kişi bileceksiniz bu hikayenin bitmediğini. Geçmiş yenir yutulur olmadığında, bugüne dönmek iyi gelecek. Dolaptan hızlıca yeni yapılmış bir şeyler çıkacak, yeniden yaşayabilmek için bulutlar dağılacak. Anlattıkça iyileşir belki diyeceksiniz, aydınlanır belki biraz olsun.

(Devamı 👇)
#canavar #tiyatro #öneri

Çocukluğumuzun snake oyunu Spotify’a gelmiş! Hem de bu kez minik yılanımızı en sevdiğimiz şarkılarla büyütüyoruz 🫠 Sabah listemi kurcalarken üç noktaya tıklayıp “Listeyi ye derken??” sorgulamasıyla bu oyunu keşfetmiş bulundum ve tabii ki dayanamayıp koşarak sizlere de haber salıyorum. Listeyi gerçekten yiyormuşuz arkadaşlar! Oynayınız, oynatınız.

Ah bir de, keyif dolu kahve molaları için bir araya getirdiğim şarkı listesini beğendiyseniz, Spotify arama kısmına Kitap Kahve yazarak listeyi bulabilir ve kaydedebilirsiniz. Linki hikayede de paylaşıyorum 📚

#spotify #eatthisplaylist #spotifygame #snake #snakegame #spotifyplaylist #spotifysnake #müzik #keşfetteyiz #keşfet

Küçük Yuvarlak Taşlar’ın girişine bir cümle not etmişim: “Yeni evime aldığım ilk kitap”. Bilen biliyor ya, o taşınma süreci, ev arayışı, içime bugün hala “yuva” gibi sinmemiş yeni ev, yalnızlık, korku, öfke, çaresizlik -hayatımın ilk kez stres yüzünden yemek yiyemeyerek en kısa sürede en çok kilo kaybettiğim, uyku uyuyamadığım, ayakta kalamadığım, belki en zor dönemi. Şimdi geriye baktığımda, o dönem bu eve dışardan giren ilk kitabın Melisa Kesmez’in kaleminden çıkmış olmasının bir tesadüf olmadığını apaçık görüyorum.

Tam 9 ay geçmiş, bugün kendisini bir söyleşide dinleme fırsatı yakaladım. Öyle içten, öyle telaşsız. Hiç tanımasam, görmesem de böyle resmederdim diyorum. Bir okur olarak bir ömür gidecek çok yolum olsa da; hiç değilse bir yazıyı mühendis gibi inşa edenle, doğurur gibi besleyip büyütenin farkını öğrendim, hissediyorum. Hiçbiri yanlış değil, ama hepsinin insanın ömründe başka bir yeri var. Bu yüzden not etmişim her bir kitabın tarihini. Bazen Bahar’ın girişine “Eylül, 2018” yazmışım. Ekim’de bir kez daha almışım elime, sayfa 34’e not düşmüşüm: “Galatasaray maçı açık. Muzlu süt yaptım. Ankara için biletimi ayarladım. Kayda geçsin.” 4 yıl sonra bir Nisan günü, yeniden aynı kitabı okumaya karar vermiş, aynı sayfaya gelmişim ve eklemişim: “Kendi evimdeyim. Sonunda. Bitki çayı yaptım. Kaş için otelimi ayarladım. Bir kez daha, kayda geçsin.” Temmuz 2019’da, Milas Havalimanı’nda, İstanbul’a dönerken başlamışım Nohut Oda’yı okumaya. Altını çizdiklerimden belli yine ne çok şey bulmuşum kendimden -ve “17. yaş günüm” yazmışım bir sayfasına. Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz’i okumam iki sene sonraya kalmış, Kasım 2019. Bakıyorum, iki tane var ondan kitaplığımda, ve iki Nohut Oda. Ya biri okudu ve aklına geldim, ya okudum ve birilerinin bir gün ihtiyacı olabilir dedim. Hatırlamıyorum. Ama ne çok kadınla bu öyküleri konuştuk, kimin yarasına nasıl merhem olmuş hatırlıyorum.

Bu kitap çıktığında “Oh” demiştim. Oh, hangi uçurumdan düşersem düşeyim orada beni zemine geri döndürecek yepyeni bir kitap var. Belki bu yüzden böyle kıpır kıpır içim. “Oh” dedim. Önümüze hangi uçurumlar çıkarsa çıksın, orada onları umutla dolduracak bir yazar var.

#melisakesmez

Ömrümde ilk kez müşahit olacağım. “E çok geç değil mi?” Belki biraz, belki değil. Herkesin içtenlikle deneyimlerini paylaştığı bu dönemde, en çok da kaygı bozukluğu olmasına rağmen müşahit olan, görev alan kişiler içimi sıcacık yaptılar. İnsanın kendini susturabilmesinin, kendisinin kendi önüne geçmesini engellemesinin nasıl zor olduğunu biliyorum -çünkü ben de onlardan biriyim. Yanımda iki kişi birbirine bağırsa nefes alamaz hale gelirdim. Kalbim ağzımda izlediğim yürüyüşlerin hiçbirinin fiziken içinde değildim. Hala daha, örneğin bir gün yok yere ev sahibi arasa, hiçbir şey olmadığı halde koşmaya başlar nefesim. Çünkü tehlikenin kendisine bile gelmeden, potansiyeliyle bir ömür mücadele ettim. Doğru, pek çok kavgaya sesimle, bedenimle giremedim ama tek parça kalıp, inandıklarım uğruna yaşamaya devam ettim. Ve bu sene ilk kez, içimdeki kaçma dürtüsünün başını okşayıp bir mitinge gittim. Binlerce insanın arasında göğe bakıp, “iyiyim, ve iyi olacağız” dedim. İlk kez, sandığın başına gidip 6 saat süren sayımı izledim, önümdeki koridorda birbirine giren insanlara kulaklarımı kapattım, sandığıma odaklandım, çetelemi tuttum. İlk kez, etrafımdaki nice insanın umuduna gölgeler düşmüşken ben o kaygıya yenilmemeyi seçebildim, “kalkın hadi ayağa, tutun elimden, yolumuz uzun” dedim. Adalet için bilgiyi kuşanıp, ilk kez müşahit oldum. Biliyorum, hayatta her şeyin ucu siyasete dokunuyor buralarda. Karnımızı doyurabilmekten tutun da bir gece sokakta yürüyebilmemiz, çalışabilmemiz, sevebilmemiz ve hatta hayatta kalabilmemiz -hepsi dönüp dolaşıp doğruluğa, dürüstlüğe, adalete varıyor. Ve adalet üzerinde en net söz hakkımız işte o sandıkta oluyor. Yarın son gücümüzle hayata karışma; titreyen dizlerimizi, tekleyen kalbimizi, kesilip duran nefesimizi bir bahar umuduyla yatıştırma zamanı. Biliyorum, herkesin ayağına takılan taşları farklı. Eğer birlikte kaldırabileceğiniz birileri varsa, ne mutlu size -uzatın elinizi, sevdiklerinizden güç alın çekinmeden. Eğer yoksa ya da yalnızlık hissi içinizi kaplamışsa, unutmayın -en yalnız anınızda bile, siz oradasınız. İnsan kendine dağ olabilir, kendi küllerinden kendini yeniden doğurabilir. Umut, sihirli bir şeydir.

#seçim #kaygıbozukluğu

Üniversitede psikoloji dersinde, insanın öğrendiği şeyleri hep biliyormuş gibi hissetmesinden ve bu değişimden önceki haline asla tam olarak dönemediğinden konuşmuştuk. Yıllar sonra, yaşanmış her şeyin benzer illüzyonu nasıl kusursuzca yarattığını görüyorum. Başımızdan geçenleri her ne kadar “Öyle deseydim / şunu yapsaydı böyle de olabilirdi” gibi çeşit çeşit senaryoya oturtarak arkadaş sofrasında veya uyku öncesinde tartsak da, içimizde bi yerde her şeyin “tam da öyle” olması gerektiğine veya olabileceğine inanıyoruz. Böylece “Başka türlü olsaydı” diye iç çektiğimiz her anın karşısına, evrenin “dönülmez kanunlarını” koyuyoruz. Parçacıklar’ın insanda bıraktığı hüzün belki en çok buradan. Atom altına inildiğinde bildiğimiz kanunlara uymayan bir dünya çıkıyor karşımıza ve bize her şeyin özünde bir olasılık olduğunu, paralel evrenlerce binlerce, milyonlarca farklı seçimle şekillenmiş hayatları yaşıyor olduğumuzu hatırlatıyor. İki kişinin hikayesi aynı anda hem kuantum mekaniğiyle, hem de bal arılarının müthiş netlikte yaşam döngüleriyle şekilleniyor. Metin üzerine uzun uzun düşünmeye ve düşündükçe yeni şeyler keşfetmeye çok müsait. Nick Payne tarafından kaleme alınan, orijinal adıyla “Constellations”, prömiyerini 2011 yılında Londra’da yapmış; 2016 yılında Ece Dizdar çevirisi, Damla Sönmez ve Deniz Karaoğlu’nun performansıyla sahnelerimizde bir süreliğine yerini almış. Kadir Has’ta ise bir mezuniyet projesine dönmüş, çiçeklenip açmış.

Geçen sene sonbaharda Kadir Has Tiyatro oyunu paylaştığında, “Bu oyun hoşçakal demek ve asla hoşçakal dememekle ilgili. Sonsuz olasılıklar dünyasında bir zar atıyoruz. Bekleriz.” yazmıştı altına. Benim oyuna gidebilmek için zarı üç kez atmam gerekti. İlk yenilgim asla hoşçakal diyememekten, ikincisi hoşçakal demektendi. Üçüncüde, oyuna gidebildim. Aynı tanışma birden çok kez birden farklı biçimde gerçekleştiğinde, ben çoktan oyunun sihrine girmiştim. Söylenen her şeyin, çalan şarkıdan yanan ışığa tüm olan bitenin, yeniden izledikçe yeni şeyleri açığa çıkarabileceği bir oyun izledim.

(Devamı ve performansın asıl teşekkürleri yorumda)

#parçacıklar #tiyatro #kadirhasüniversitesi #constellations #sahne

.pro-gallery-wix-wrapper {display: block !important;} .pro-gallery-wix-wrapper .gallery-item-container {opacity: 1 !important; display: block !important;}

Instagram'da

@puderintorunu

Yaşadıkça yazıyorum.

“Brokoli çorbası, şahsiyet ve yangınlar”

"Kelimeler, düğümlere üfleyen kadınlar ve yaseminler"

"Deli yağmur, sağanak şiirler ve geleceğe mektup"

"Üç yüz elli dokuz'da kaybolmak"

​

Instagram'da

Abone Olmak İster Misiniz?